(Aphthous stomatitis) یک بیماری شایع در دهان است که ضایعات دردناک نِکروتیک در مخاط دهان، زبان و لثه به بار می‌آورَد. علت آن ناشناخته است ولی ممکن است خودایمنی باشد.
شیوع آفْت در جوامع مختلف از ۵٪ تا ۶۶٪ گزارش شده و متوسط شیوع آن ۲۰٪ است. در زن‌ها برتری نسبی دارد.
آفْت، یک عفونت ویروسی نیست و قابلیت سرایت هم ندارد، اما عامل ژنتیک در بروز آن بسیار مؤثر است.دورهٔ آن حدود یک هفته است و اغلب پس از آن بدون درمان هم بهبود می‌یابد. درمان آن اغلب علامتی است و برای رفع آن بیشتر از دهان‌شویه یا قطره استفاده می‌شود
درمان آفت
آفْت خودبه‌خود خوب می‌شود و معمولاً نیازی به درمان ندارد. برای آفْت اگر درمانی صورت بگیرد معمولاً به‌منظور کاستن از درد و التهاب و استرس و جلوگیری از اضافه‌شدن عفونت ثانویه به آن است.
رایج‌ترین درمان‌هایی که در این خصوص توصیه می‌شود شامل موارد زیر هستند:
رعایت بهداشت دهان
استفاده از آنتی سپتیک موضعی مانند کلرهگزیدین، بنزیدآمین یا پرسیکا
استفاده از آنتی‌بیوتیک موضعی مانند کپسول‌های ۲۵۰ میلی‌گرمیِ تتراسایکلین محلول در سرُم فیزیولوژی (به‌صورت دهان‌شویه)
رفع کمبودهای ویتامینی و املاح سرُمی همچون ویتامین ب۱۲، آهن و اسید فولیک
پرهیز از غذاهای آلرژی‌زا
استفاده از داروهای بی‌حس‌کنندهٔ موضعی همچون لیدوکائین و یا دیفن‌هیدرامین
استفاده از مواد محافظ موضعی حاوی استروئیدهای موضعی همچون تریامسینولون یا کلوبتازول یا فلاکینولون
درمان آفْت با طب سنتی ویرایش
در سال ۲۰۱۴ در مجلهٔ پژوهشی پزشکی یکپارچه مربوط به مرکز جهانی طب مکمل به چاپ رسید، مشخص شد گیاه گلنار فارسی نیز دارای تأثیر مثبت در درمان آفْت دهان می‌باشد. گوانجی در این تحقیق، اثر عصارهٔ الکلی و آبیِ گیاه گلنار فارسی را برروی آفْت‌های مینور مورد بررسی قرار داد که نتایج مطلوبی دریافت کرد.
دکترمهدی رحمانی