اشكال دارويي:
Tablet: 50mg
موارد و مقدار مصرف :
الف) افسردگي.
بزرگسالان: مقدار اوليه mg/day 150 در مقادير منقسم است كه مي‌توان هر 4-3 روز مقدار mg/day 50 به آن افزود. متوسط مقدار مصرف mg/day 400-150، حداكثر مقدار مصرف در بيماران سرپايي mg/day 400 و در بيماران بستري mg/day 600 است.
ب) رفتار تهاجمي.
بزرگسالان: مقدار 50 ميلي گرم دو بار در روز مصرف مي‌شود.
پ) اختلال پانيك.
بزرگسالان: مقدار mg/day 300 مصرف مي‌شود.
مكانيسم اثر:
اثر ضدافسردگي: تصور مي‌شود ترازودون از طريق مهار باز جذب نوراپي نفرين و سروتونين در پايانه‌هاي عصبي CNS (نورونهاي پيش سيناپسي) اثر خود را اعمال كرده و باعث افزايش غلظت و تشديد فعاليت اين نوروترانسميترها در شكاف سيناپسي مي‌شود.
موارد منع مصرف:
داروهاي ضد فشار خون و دپرس كننده‌هاي سيستم اعصاب مركزي مي‌توانند اثرات پايين آوردن فشار خون و تضعيف كننده CNS دارو را تقويت كنند. ممكن است تنظيم دوز دارو نياز باشد.
مهار كننده‌هاي CYP3A4 مانند كتوكونازول و مهاركننده‌هاي پروتئاز مي‌تواند سطح كتوكونازول و عوارض جانبي آن را افزايش دهد. در صورت لزوم بيمار پايش شده دوز دارو تنظيم شود.
ترازودون مي‌تواند سطح ديگوكسين و فني توئين را افزايش دهد.
استفاده تو ام با SSRIs ممكن است خطر سندرم سروتونين را افزايش دهد.
استفاده تو ام با الكل مي‌تواند دپرسيون سيستم اعصاب مركزي را تقويت كند.
غذا مي‌تواند سبكسري و هيپوتانسيون اورتواستاتيك ناشي از دارو را كم كند.
تداخل دارویی:
اثر بر آزمايشهاي تشخيصي
اين دارو ممكن است نتايج آزمونهاي عملكرد كبد را افزايش، تعداد گلبولهاي سفيد و سطح هموگلوبين و هماتوكريت را كاهش دهد.
مکانیزم اثر:
اثر بر آزمايشهاي تشخيصي
اين دارو ممكن است نتايج آزمونهاي عملكرد كبد را افزايش، تعداد گلبولهاي سفيد و سطح هموگلوبين و هماتوكريت را كاهش دهد.
فارماكوكینتیك:
موارد منع مصرف و احتياط
موارد منع مصرف: مرحله اوليه بهبود انفاركتوس قلبي، حساسيت مفرط به دارو.
موارد احتياط: بيماري قلبي، تمايل به خودكشي.
سایر اطلاعات:
طبقه‌بندي فارماكولوژيك: مشتق تريازولوپيريدين.
طبقه‌بندي درماني: ضد افسردگي.
طبقه‌بندي مصرف در بارداري: رده C
ملاحظات اختصاصي:
1ـ به احتمال تمايل به خودكشي با بهبود وضعيت افسردگي توجه شود. در شروع درمان بيماران در معرض خطر زياد خودكشي به دقت زير نظر قرار گيرند.
2ـ به نظر مي‌رسد شيوع عوارض جانبي با مصرف مقادير بيش از mg/day 300 بيشتر است.
3ـ تحمل به عوارض جانبي (بخصوص اثرات رخوت زا) معمولاً بعد از 2-1 هفته درمان ظاهر مي‌شود.
4ـ اين دارو نسبت به ضد افسردگي هاي سه حلقه‌اي عوارض قلبي و آنتي كولينرژيك كمتري دارد.
5ـ اين دارو مي‌تواند سبب نعوظ مداوم و دردناك شود. اركشن ناخواسته كه بيش از يك ساعت طول بكشد به عنوان يك اورژانس پزشكي در نظر گرفته مي‌شود.
6ـ مصرف اين دارو نبايد به طور ناگهاني قطع شود. با اين وجود، اين دارو بايد حداقل 48 ساعت قبل از اعمال جراحي قطع شود.
7ـ ممكن است كمي فشار خون عارض شود ؛ فشار خون بيمار پيگيري شود.
نكات قابل توصيه به بيمار:
1ـ دارو را دقيقاً طبق دستور مصرف كنيد.
2ـ اين دارو ممكن است موجب خواب آلودگي يا سرگيجه شود؛ از انجام فعاليتهاي مستلزم هوشياري، نامشخص شدن اثرات كامل دارو، خودداري كنيد.
3ـ از مصرف فرآورده‌هاي حاوي الكل خودداري كنيد.
4ـ هر اثر غيرمعمول دارو و مواردي چون نعوظ مداوم و دردناك، اختلال عملكرد جنسي، سرگيجه، غش، يا ضربان سريع قلب را اطلاع دهيد. نعوظ غير ارادي براي بيش از يك ساعت مورد اورژانس محسوب مي‌شود.
5-اثر كامل دارو قبل از 2 هفته نشان داده نمي شود.
مصرف در سالمندان: بيماران سالخورده معمولاً به مقادير اوليه كمتر نياز دارند، زيرا احتمال بروز عوارض جانبي در آنها بيشتر است. با اين وجود، مصرف اين دارو در سالخوردگان به دليل اثرات قلبي كمتر آن ترجيح داده مي‌شود.
مصرف در كودكان: مصرف اين دارو در كودكان توصيه نمي شود.
مصرف در شيردهي: دارو در شير ترشح مي‌شود. با احتياط مصرف شود.
عوارض جانبي :
اعصاب مركزي: خواب آلودگي ، سرگيجه، عصبانيت، خستگي، اغتشاش شعور، لرزش، ضعف، حالت تهاجمي، عصباني شدن، كابوسهاي شبانه، روياي زنده، سردرد، بي‌خوابي، صرع ژنراليزه تونيك ـ‌كلونيك.
قلبي ـ عروقي: كمي فشار خون در حالت ايستاده، تاكيكاردي، زيادي فشار خون، سنكوپ، طولاني شدن زمان هدايت در ECG.
چشم، گوش، حلق، بيني: تاري ديد ، وزوز گوش، احتقان بيني.
دستگاه گوارش: خشكي دهان ، اختلال چشايي، يبوست، تهوع، استفراغ، بي اشتهايي.
ادراري ـ تناسلي: احتباس ادرار، نعوظ مداوم و دردناك آلت تناسلي (priapism) كه ممكن است به ناتواني جنسي منجر شود، هماچوري.
خون: كم خوني.
پوست: بثورات پوستي، كهير، تعريق.
تنفسي: كوتاهي دامنه تنفس.
ساير عوارض: كاهش ميل جنسي.
مسموميت و درمان :
تظاهرات باليني: خواب آلودگي، استفراغ (شايع ترين عوارض) ؛ كمي فشار خون در حالت ايستاده، تاكيكاردي، سردرد، تشنج، ايست تنفس، تغييرات ECG، كوتاهي دامنه تنفس، خشكي دهان، و بي اختياري ادرار. ممكن است اغما عارض شود.
درمان: علامتي و حمايتي است و عبارت است از حفظ راه هوايي، تثبيت علائم حياتي، و حفظ تعادل آب و الكتروليتهاي بدن، در صورت سالم بودن رفلكس حلقي، بيمار را وادار به استفراغ كرده و به دنبال آن لاواژ معده انجام (در صورت عدم امكان استفراغ لاواژ معده اول انجام مي‌شود) و ذغال فعال براي جلوگيري از جذب بيشتر تجويز مي‌شود. واداشتن بيمار به ديورز ممكن است به دفع دارو كمك كند. دياليز معمولاً بي اثر است.
