تشنجهاي پايدار از شايعترين اورژانسهاي طب اعصاب اطفال بوده و در صورت برخورد نا مناسب با آنها ميتواند باعث خطرات جدي گردد. و توجه به آنها براي تمام همكاران گرامي كه با كودكان سرو كار دارند اهميت دارد.
به حملات تشنجي اطلاق ميگردد كه بيشتر از 30 دقيقه طول كشيده و در اين مدت بدفعات تكرار شود بطوريكه كودك هوشياري خود را بدست نياورد. البته عده اي از محققين مطرح ميكنند كه تشنجهاي بيشتر از ده دقيقه را بايد استاتوس ناميد و آنها را درمان كرد. از نظر ايتولوژي به سه گروه واكنشي وبا رفلكسي و سمپيوماتيك و ايدوپاتيك تقسيم ميشوند و در برخورد با اين بيماران موضوع زمان وسرعت برخورد و نحوه آن از اهميت خاص خود برخوردار بوده ميتواند از عوارض حاصل از طولاني شدن آنها و آسيب هاي مغزي بكاهد.
در كنترل اين بيماران ابتدا وضعيت عمومي و تنفس و قلب و عروق بيمار مهم و با يد كه توجه شد ه سپس به درمان تشنج و كنترل آن مبادرات نمود. ابتدا گرفتن يك رگ از بيمار و ارسال نمونه خون به آزمايشگاه براي آزمايشات لازم و درمان تب در صورت تب دار بودن اهميت خود را دارد و در صورت شك به اختلالات متابوليك مانند كمبود قند و يا كلسيم پس از نمونه گيري درمان انها ضروريست . البته پس از پايدار كردن بيمار، براي تائيد استاتوس امكان ميتوان از EEG بطور اورژانس كمك گرفته تا از حملات غير تشنجي افتراق داده شود. در صورت تائيد حمله استاتوس يا نه هر چه سريعتر كنترل گردد چون حملاتي كه بيشتر از 30 دقيقه طول بكشند باعث اختلال در كار كرد مغزي و د رصورت بيشتر از يكساعت اختلال مغزي بسيار محتمل است .
در درمان و كنترل اين بيماران پس از پايدار كردن و بررسي هاي اوليه در صورت مشخص شدن علت قابل درمان مانند كمبود قند يا كلسيم و غيره درمان آنها و در صورتيكه هنوز علت مشخصي نباشد از داروهاي ضد تشنجي سريع مانند ديازپام ولورازپام وميدازولام ودرصورت نياز از تيوپنتال و پروپوفول مي توان استفاده كرد البته در صورتيكه تشنج كنترل نشده ومقاوم باشد از سديم والپروات وريدي كه البته در بعضي مراكز قبل از فني توئين مصرف ميشود ميتوان كمك گرفت .البته در صورتيكه تشنج همچنان پايدار و مقاوم بماند از راههاي ديگر مانند انفوريون ميدازولام ويا ديازپام و سرانجام بيهوشي ميتوان كمك گرفت تا تشنج متوقف و سپس در جهت بررسي ايتولوژيك و اقدامات بعدي و چگونگي در صورت جلوگيري از تكرار آن با داروهاي طولاني اثر مانند فنوباربيتال ، فني توئين و غيره اقدام نمود.
نویسنده مقاله: دکتر سید حسین حسنپور
