«به گزارش سایت پزشکان ایران به نقل از روزنامه هفت صبح مورخ پنجشنبه 24/4/95؛در پی درگذشت کارگردان شهیر جناب آقای عباس کیارستمی طبق معمول اطلاعات متناقض درج شده در رسانه ها حساسیت های اجتماعی را درباره اقدامات پزشکی و عوارض آن به مرز التهاب رساند که عمده انعکاس آن در شبکه های اجتماعی و گروه های تلگرامی متجلی گردید .»
نوشته ایی به قلم دکتر محمدرضا شیخ انصاری مدیر گروه پزشکان ایران زمین در روزنامه هفت صبح امروز به شرح ذیل درج گردید :
زمستان سال یکهزار و سیصد و شصت و هشت است بهمن ماه ،روزهای جشنواره فجرروزهایی که سینما بویی دیگر داشت .من جوانکی هجده نوزده ساله ،تازه دانشجو در لابلای صف طولانی سینما آزادی در جستجوی روزنی که بتوان داخل سینما شد.به هر شکل که هست وارد سینما میشوم وبرروی پلکان طبقه بالکن سینما آزادی می نشینم .فیلم شروع میشود و من میخکوب تا لحظه آخر فیلم را نظاره میکنم .وقتی از سینما در سوز نیم شبی خارج میشوم ،آنقدر ملتهب هستم که سرما هم در من اثرنکند .چندین ساعت نیمه شب پیاده روی میکنم تا به آن سوی شهر و به خانه برسم .وقتی میرسم آفتاب در حال طلوع است و من مبهوت ، سرگشته و اشک ریزان به خانه می رسم.«هامون»دنیای مرا به هم ریخت و جهان بینی مرا دگرگون کرد آنچنان که « هامون بازی» برای چندین سال بنیان فکری ام را تشکیل می داد .هامون ستاره درخشان کارنامه«داریوش مهرجویی» فیلم جزیره تنهایی من شد .آن روزها سینما ،کتاب،فرهنگ رنگ وبویی دیگر داشت و حالش خوب بود.حالا سالها از آن روزها می گذرد .حالا سینما مدتهاست که مرده است .فرهنگ و کتاب هم ،حال هیچ کس خوب نیست و اصحاب فرهنگ و هنر رسالت خودرا در ساختن روح و روان جامعه فراموش کرده اند. اما در این سالها هیچ وزیر،نویسنده هنرمند و فیلم سازی محاکمه نشد که چرا دیگر اثری درخشان در حوزه فرهنگ وهنر خلق نمیشود .اگرهم منتقدی جرات کرد به ساحت فیلمساز ،نویسنده یا هنرمندی نزدیک شود آنچنان مورد تحقیر و مواخذه واقع شد که عطای نقد را به لقای آن بخشید .پس از هامون داریوش مهرجویی هرگز فیلم درخشانی نساخت و ساخته های آخرش حتی به مذاق ما که عاشقانش بودیم خوش نیامد و وقتی گلایه کردیم که چرا سازنده «هامون ،لیلا و بانو» باید تن به ساختن «نارنجی پوش»و «چه خوبه برگشتی»را دهد و تمام علاقمندانش را نومید کند ،در پاسخ می گوید دلش میخواهد«سینمای سرخوشانه» را دنبال کند .
عباس کیارستمی سینماگر مورد علاقه من نبود اما برایش بسیار احترام قائل بودم .برای آنکه نمادی ارزشمند در جهت معرفی «کشورمن» به دنیا بود.کسی که جلوه ای دیگر از ما را به دنیا نشان داد.جلوه پنهان فرهنگ ایرانی را ،اما دست تقدیر در پی بیماری و بررسی های پزشکی او را از جامعه فرهنگی گرفت و داغ و افسوس بسیاری بر دل عرصه هنر اصیل گذاشت .حالا مطابق همیشه که وقتی آدم شهیری در میگذرد ،در فضای ملتهب و غبار آلود هرکس به فراخور درک خود درصدد ماهی گرفتن از آب گل آلود است .کیارستمی در فرانسه و در سفری که هرگز نباید انجام میشد و صرفا به علت دلسوزی اطرافیان - که کاملا قابل درک است - انجام گرفت ،در میگذرد اما حالا وقت آن است که تمام تقصیرها بدون بررسی و صرفا بر اساس استنتاجات فردی به پای جامعه پزشکی ایران نوشته شود و به مصداق مرغ همسایه غاز است کوچکترین تقصیری متوجه پزشکان فرانسوی و یا کسانی نباشد که علیرغم مخالفت پزشکان معالج با سفر، وی را به سفری اجباری بردند.سازنده محترم «دایره مینا»جناب مهرجویی که هرگز دایره مینایی پس از انقلاب نیافرید پزشکان را قاتل میخواند و تقاضای محاکمه آنان را می نماید .غافل از آنکه از هنرمند و نویسنده ای که وجه فرهیختگی و فلسفی اش بر فیلمسازی او طعنه میزند ودر کتاب «جهان هولوگرافیکش » جهان بینی دیگری را نشان میدهد،نباید جامه بی خردی بر تن کند و گز نکرده پاره کند اما او نیز در حدود هشتاد سالگی آن میکند که جوانک هجده نوزده ساله میکند. و حالا فیلم سخنانش در حال دست به دست شدن در شبکه های اجتماعی است .
حالا جامعه پزشکی ضمن هم دردی با همه جامعه به ویژه جامعه هنری خود را،فارغ از پز های سیاسی و روشنفکری رایج "سوگوارعباس کیارستمی " میداند و شجاعانه آمادگی خود را برای پذیرش مسئولیت هر گونه خطای احتمالی اعلام میدارد.ای کاش روزی فرا رسد، نویسندگان،هنرمندان،سینماگران و کارگزاران فرهنگی نیز شجاعانه مسئولیت خود را در قبال «قتل فرهنگ و هنر » این مرز و بوم را به عهده گرفته و منتقدان خود را متهم به کج فهمی نکنند .تصور نمیکنم که ارزش «روح فرهنگ و هنر یک جامعه»کمتر از روح یک فرد باشند .خدا را چه دیدید شاید روح عباس کیارستمی پس از مرگ هم منشا خیر شد .
"اصلاح جامعه پزشکی و اصلاح جامعه فرهنگی هنری"
به امید آن روز ......
نویسنده : "دکتر محمد رضا شیخ انصاری"
